Wiersze Stanisława Wojnara to dojrzała w treści i formie poezja dojrzałego człowieka. To świat oglądany uważnie i z empatią przez mężczyznę, który uwolniony już z obowiązków zawodowych, może bez reszty poświęcić się refleksji nad sobą, przemijaniem oraz otaczającą rzeczywistością. Jest to refleksja głęboka i bardzo osobista, odwołująca się przede wszystkim do własnych przeżyć i doświadczeń, nie zaś do filozoficzno-naukowych rozpraw. Dotyczy ona tego, czego doświadczył osobiście i czym obecnie żyje Autor: rodziny, przyjaciół, wiary, przyrody oraz tytułowych „braci mniejszych”, czyli bliskich nam zwierząt, przede wszystkim ukochanych przez Autora koni. Jest to poezja na swój sposób erudycyjna, co widoczne jest przede wszystkim w jej języku: pięknej, nieco już odchodzącej w zapomnienie, polszczyźnie, pełnej rzadko dzisiaj używanych, rdzennie polskich słów, a także zrozumianych tylko dla nielicznych słów i zwrotów zaczerpniętych z klasycznej łaciny. Ten specyficzny język w połączeniu z klasyczną wersyfikacją, rymami i układem zwrotkowym, nadają wierszom charakterystyczny rytm oraz unikalną melodykę. Ulubioną formą Autora jest czterowersowiec, chociaż nie brakuje w zbiorze również wierszy napisanych w formie klasycznego sonetu.
dr Ryszard Mierzejewski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz